Αλήθεια Γιατί;

 Κάποιος ήρθε μα εκείνη δεν ξέρει το γιατί. Εισβάλει στο δωμάτιό της, στο σπίτι της, στη ζωή της. Ξέρει απλά πως το κάνει με το έτσι θέλω. Με το έτσι γουστάρω γιατί απλά μπορεί και εκείνη που δεν το περιμένει γίνεται χίλια κομμάτια. Δακρύζει και τον παρακαλά να βγει. Χτυπιέται τον σπρώχνει   μα τίποτα. Βλέπει μόνο την άφιξή του και το πόσα όνειρα απόψεις και πράγματα της σπάει της διαλύει. Τα αφανίζει με ένα του πέρασμα χωρίς να ρωτά  Την αρπάζει από το χέρι βγαίνουν μαζί έξω και περπατάνε. Εκείνη  νιώθει απαίσια. Η τελευταία εικόνα που έχει είναι η δική του καθώς την πετάει στη θάλασσα του ΑΝ χαμογελώντας. 

Ναι ........ μέσα σε αυτή τη βαλτώδη μαύρη θάλασσα  που και το πιο απλό κύμα σε καταπίνει και σε στέλνει όλο και πιο χαμηλά στα βάθη της απελπισίας.Εκείνος τη  ρίχνει από πολύ ψηλά για να πνιγεί και συνεχίζει να  κάθετε εκεί καθώς εξακολουθεί  να γελά μαζί της. Γελά με την αγωνία της, τις άκαρπες προσπάθειές της  να ξεφύγει να κολυμπήσει για να σωθεί. Ξέρει πως δεν πρόκειται να βγει από εκεί αφού γύρο της στεριά πουθενά. Ο μόνος τρόπος να ανέβει είναι ο γκρεμός. Σιγά σιγά και εκείνος κουράζεται μα δεν σε τραβά από εκεί απλά σε ξεχνά. Δεν θυμάται τι είπε., τι έκανε προτού σε σπρώξει από τον γκρεμό της αμφιβολίας και έτσι απλά φεύγει. Εσύ όμως μένεις εκεί και παλεύεις κολυμπά προς τον γκρεμό και εκεί καθώς τα κύματα έρχονται έτοιμα να την συν θλίψουν πάνω στα κοφτερά βράχια εκείνη σκαρφαλώνει . Νιώθει τα άκρα των βράχων να βιδώνονται στο σώμα της όπως τα καρφιά. Ο πόνος  αβάσταχτος και όμως εκείνη  πιέζει όλο και πιο πολύ. Ανεβαίνει αργά και με κόπο. Γλιστρά  πέφτει ξανασηκώνεται μα συνεχίζει. Φτάνει στην κορυφή,....... μα γύρο της ερημιά. Έβαλε τα κλάματα έπεσε στα γόνατα και με όση δύναμη της απέμεινε φώναξε γιατί !!!

 Ύστερα ξεψύχησε 

Τα Γενέθλια....

Γιατί ποτέ σου δεν με άκουσες πραγματικά. Παρίστανες πάντα πως όσα σου έλεγα σε ενδιέφεραν, ότι είχες σκοπό να αλλάξεις. Ακόμα και όταν το θέμα δεν ήμουν εγώ ακόμα και όταν έπρεπε να το κάνεις για τον εαυτό σου πάλι παρίστανες την ακροάτρια που προσέχει και που θέλει να αλλάξει μέσα της αλλά οι συνθήκες δεν την αφήνουν.

 Πάντοτε πίστευες πως όλα τα πράγματα σχετίζονται με το μέλλον μας. Τι θα γίνει παρακάτω να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτά που θα έρθουν. Σκατά!!!!

Ξέρεις κάτι κουράστηκα να παλεύω για ένα αβέβαιο μέλλον θέλω να ζήσω το παρόν μου. Θα παλέψω για αυτά που με ενδιαφέρουν και δεν θα αφήσω κανέναν να μου πει πως ότι κάνω είναι λάθος. Ότι κάνω το κάνω για εμένα. Σήμερα με έπιασες πρώτη φορά να καπνίζω. Έπεσες από τα σύννεφα εσένα το δικό σου το παιδί και να βλάπτει τον ίδιο του τον εαυτό. Πώς μπόρεσα; Εύκολα πολύ εύκολα 

 Με κοίταξες και το πρόσωπό σου έγραφε: με απογοήτευσες δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σε εμπιστευτώ. Δεν θέλω να σε βλέπω αυτή τη στιγμή. Τι νόμιζες πως δεν το κατάλαβα. Το κατάλαβα και ξέρω επίσης πως μέσα σου νιώθεις αποτυχημένη. αλλά δεν είναι έτσι. Έχεις κάνει και έχεις προσφέρει πολλά σε όλους όχι μόνο σε εμένα ένα ελάττωμα έχεις μόνο δεν ακούς ή ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που το κάνεις ξεχνάς, επικεντρώνεσαι σε μια λεπτομέρεια και ξεχνάς την ουσία. Πάντοτε ήξερες τι είχα τι με προβλημάτιζε ή μάλλον έτσι πίστευες. 

Ξέρεις ήθελα να σου πω ότι στην ουσία δεν καπνίζω. Έχω κάνει αρκετές φορές αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν στο είπα όμως. Όταν σε κοίταξα δεν γινόταν να στο πω. Δεν μπορούσα. Δέχτηκα τα πάντα και σε άφησα απλά να νομίζεις τα χειρότερα για εμένα. Γιατί; Μα γιατί και να ούρλιαζα εσύ δεν θα με πίστευες.Πια μόνο ένα μικρό πρόβλημα υπάρχει έχω ξεχάσει πως επικοινωνεί κανείς.
Ξέρεις κάτι όμως  σε αγαπάω πολύ και ας είσαι κουφή. Α ξέχασα να σου πω σήμερα είχα τα γενέθλιά μου. Χρόνια μου πολλά λοιπόν...

Φωτογραφίες...

Πολλοί λένε ότι μια φωτογραφία είναι ίση με χίλιες λέξεις.

Άλλοι ότι είναι αποδεικτικό στοιχείο είτε για την ενοχή κάποιου είτε για την αθώωσή του

Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει κάτι τέτοιο. Ξέρω όμως ότι μια φωτογραφία είναι πολλά παραπάνω από σταματημένες εικόνες σε γυαλιστερό χαρτί. Είναι στιγμές που έζησες.

Καλές και κακές με άτομα που είχες και έχεις δίπλα σου. Οι περισσότερες από αυτές σε κάνουν χαρούμενο και σου θυμίζουν τις πιο αστείες καταστάσεις που έζησες με τους κολλητούς σου, την οικογένειά σου, το σχολείο σου. Άλλες πάλι προσπαθείς να τις κρύψεις μιας και σου θυμίζουν την πρώτη σου αποτυχία στην κουζίνα, αν και πάντα είναι εκεί η μαμά σου για να στο θυμίζει.

Κάποιες άλλες στολίζουν τους τοίχους στο δωμάτιό σου και είναι πάντα εκεί όταν έχεις την ανάγκη να τις κοιτάξεις. Κάποιες σου χαμογελάνε, σου κλείνουν το μάτι, σου βγάζουν έξω τη γλώσσα ενώ άλλες σου κάνουν νάζια. Μερικές από αυτές  έχουν μαγικές ιδιότητες αφού σε ταξιδεύουν πολύ μακρυά και πολύ πίσω στο χρόνο με ένα απλό βλέμμα που θα τους ρίξεις.

 Ξέρω ακόμα ότι πολλές από αυτές σε στεναχωρούν αφού  φέρνουν στη επιφάνεια γεγονότα πλημμυρισμένα από θλίψη και απογοήτευση. Άτομα που δεν είναι πια μαζί σου.

Ίσως τελικά οι  φωτογραφίες είναι συναισθήματα και αναμνήσεις βαμμένα με έντονα χρώματα. Κάποιες από αυτές χαρούμενες αστείες μαγευτικές. άλλες δακρυσμένες και αδιάφορες. Το μόνο που δεν πρέπει να ξεχάσουμε είναι πως το περιεχόμενό τους το καθορίζουμε εμείς.

Η σιωπή της ψυχής μου

Θέλω να πω πολλά μα τα λόγια δεν μου βγαίνουν,
θέλω να φωνάξω με βουβή φωνή για να μην πληγώσω τους γύρο μου.
Παρ ' όλα αυτά χαμογελάω για να κρύψω αυτά που αισθάνομαι πραγματικά μέσα μου.
Τώρα πια κάθε μέρα είναι ίδια και τίποτα δεν διαφέρει από την προηγούμενη.
Και εγώ συνεχίζω να παριστάνω τον πιο χαρούμενο άνθρωπο πάνω στη γη.
 Μα ένας  κόμπος στο λαιμό μου ανεβαίνει και με πνίγει.
Δεν νιώθω καλά, στέκομαι μπροστά στον καθρέπτη και κοιτάζω ένα άγνωστο είδωλο,
αντικρίζω ένα ξένο πρόσωπο. Βλέπω ένα πρόσωπο ταλαιπωρημένο, γεμάτο δάκρυα.
Τα χέρια του όλο σημάδια και ανοιχτές πληγές. Τα ρούχα του ξεφτισμένα και κουρελιασμένα.
Δεν είμαι εγώ. Δεν την γνωρίζω αυτήν την κοπέλα. Απομακρύνομαι από τον καθρέπτη, δεν αντέχω άλλο  να βλέπω αυτήν την φρικτή όψη. Σέρνομαι μέχρι τη γωνία του δωματίου και κάθομαι κάτω. Οι βαριές κουρτίνες κρατούν τον ήλιο έξω στον κόσμο μακρυά από την κόλασή μου. Κλείνω τα μάτια μου και βυθίζομαι στη σιωπή μου, θέλω να κοιμηθώ, να ονειρευτώ και να παρασηρθώ από κάθε τι καλό που έχει μείνει μέσα στη μαύρη μου ψυχή.

Για το καλό σου

είσαι μωρό και όλοι φωνάζουν,
μη, πρόσεχε, όχι
για το καλό σου
μεγαλώνεις και σου λένε
δεν γίνεται δεν μπορείς, ξέχνα το
πάλι όμως φωνάζουν για το καλό σου
και ύστερα εισβάλει στη ζωή σου η εφηβεία παρέα με τα όνειρα,
τους γράφεις όλους και λες να πάνε όλοι και όλα από εκεί που ήρθανε
τρέχεις για να ξεφύγεις   από την καταπίεση και τον έλεγχο
 εκρινευρίζεσαι   και φωνάζεις γιατί σου επιβάλουν πράγματα
που είναι για το καλό σου
και εσύ για να δείξεις ποιος είσαι και τι θες αντιδράς
μπλέκεις σε παρέες που είναι έξω από τα νερά σου και κάνεις πράγματα χωρίς να ξέρεις το γιατί
ψάχνεις απλά το δικό σου καλό
και όταν πια φτάνεις στα δεκαοχτώ βροντάς την πόρτα πίσω σου και κοιτάς μπροστά το μέλλον
ξέροντας πια ποιος είσαι και  ποιο είναι το καλό σου
Αλήθεια ξέρεις;

ευχαριστώ πολύ την  Katelyn Valentine  όχι μόνο για την πολύτιμη βοήθειά της αλλά και γιατί χωρίς εκείνη δεν θα ήμουν εδώ σήμερα!!  Ευχαριστώ......!!!!   

γεια σας