Θέλω να πω πολλά μα τα λόγια δεν μου βγαίνουν,
θέλω να φωνάξω με βουβή φωνή για να μην πληγώσω τους γύρο μου.
Παρ ' όλα αυτά χαμογελάω για να κρύψω αυτά που αισθάνομαι πραγματικά μέσα μου.
Τώρα πια κάθε μέρα είναι ίδια και τίποτα δεν διαφέρει από την προηγούμενη.
Και εγώ συνεχίζω να παριστάνω τον πιο χαρούμενο άνθρωπο πάνω στη γη.
Μα ένας κόμπος στο λαιμό μου ανεβαίνει και με πνίγει.
Δεν νιώθω καλά, στέκομαι μπροστά στον καθρέπτη και κοιτάζω ένα άγνωστο είδωλο,
αντικρίζω ένα ξένο πρόσωπο. Βλέπω ένα πρόσωπο ταλαιπωρημένο, γεμάτο δάκρυα.
Τα χέρια του όλο σημάδια και ανοιχτές πληγές. Τα ρούχα του ξεφτισμένα και κουρελιασμένα.
Δεν είμαι εγώ. Δεν την γνωρίζω αυτήν την κοπέλα. Απομακρύνομαι από τον καθρέπτη, δεν αντέχω άλλο να βλέπω αυτήν την φρικτή όψη. Σέρνομαι μέχρι τη γωνία του δωματίου και κάθομαι κάτω. Οι βαριές κουρτίνες κρατούν τον ήλιο έξω στον κόσμο μακρυά από την κόλασή μου. Κλείνω τα μάτια μου και βυθίζομαι στη σιωπή μου, θέλω να κοιμηθώ, να ονειρευτώ και να παρασηρθώ από κάθε τι καλό που έχει μείνει μέσα στη μαύρη μου ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου